Οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας δεν είναι μόνο πηγές εμπειριών και σοφίας, αλλά φαίνεται πως έχουν και βαθιά επίδραση στη γενετική μας κληρονομιά. Πέρα από τις ιστορίες και τις συμβουλές τους, οι γιαγιάδες ειδικά παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση όχι μόνο της προσωπικότητάς μας, αλλά και του γενετικού μας υλικού.

Παραδοσιακά, πιστεύαμε πως οι ομοιότητες μεταξύ εγγονιών και παππούδων οφείλονταν κυρίως στον χρόνο που περνούσαν μαζί, στη μεταφορά συμπεριφορών και συνηθειών. Ωστόσο, σύγχρονες επιστημονικές έρευνες αποκαλύπτουν ότι υπάρχει και μια ισχυρή γενετική βάση σε αυτή τη σχέση, ιδιαίτερα μεταξύ των εγγονιών και της μητρικής γιαγιάς.

Οι γενετιστές αναφέρουν ότι, μετά από τους γονείς, η γιαγιά από την πλευρά της μητέρας είναι αυτή με την οποία τα παιδιά έχουν τον πιο στενό γενετικό δεσμό. Το DNA που κληρονομούμε από αυτήν δεν αφορά μόνο τα φυσικά χαρακτηριστικά, όπως το χρώμα ματιών, μαλλιών ή ακόμα και τον τρόπο που περπατάμε, αλλά και την ιδιοσυγκρασία μας, τις προτιμήσεις και ακόμη τις συναισθηματικές μας τάσεις.

Ο ψυχοθεραπευτής και συγγραφέας Alejandro Jodorowsky, στο βιβλίο του «Μεταγεννητική: Αυτοανακάλυψη μέσω Ψυχομαγικών και Οικογένειας», αναφέρει ότι ορισμένα χαρακτηριστικά μπορεί να «παραλείψουν» μια γενιά και να μεταφερθούν απευθείας από τη γιαγιά στο εγγόνι. Αυτό εξηγεί γιατί μερικές φορές τα παιδιά μοιάζουν περισσότερο με τους παππούδες ή τις θείες τους παρά με τους γονείς τους.

Επιπλέον, σύμφωνα με τον Jodorowsky, το DNA που λαμβάνει το μωρό μέσα στη μήτρα προέρχεται σε μεγάλο βαθμό από τη γιαγιά της μητέρας, κάτι που καθιστά αυτή τη σύνδεση ιδιαίτερα σημαντική για την κληρονομικότητα. Αυτό σημαίνει ότι η μαμά της μαμάς μας αποτελεί μια από τις πιο καθοριστικές γενετικές γέφυρες στη ζωή μας.

Μια μελέτη από το Πανεπιστήμιο του Cambridge υπολογίζει ότι λαμβάνουμε περίπου το 25% του DNA μας από τους παππούδες μας συνολικά. Η ίδια έρευνα τονίζει ότι οι μητρικές γιαγιάδες έχουν το ίδιο ποσοστό γενετικής συγγένειας με τα εγγόνια τους, ανεξαρτήτως φύλου.

Εκτός από τα φυσικά χαρακτηριστικά, υπάρχει και η υπόθεση πως ακόμη και τα συναισθήματα μπορεί να κληρονομούνται. Σύμφωνα με τον Jodorowsky, οι συναισθηματικές εμπειρίες που βίωσε η γιαγιά σας κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της μπορεί να αφήσουν «γενετικά σημάδια» στο DNA, τα οποία μεταβιβάζονται στις επόμενες γενιές. Αυτό ανοίγει ένα πεδίο ενδιαφέροντος γύρω από την επίδραση της επιγενετικής, όπου περιβαλλοντικοί παράγοντες και εμπειρίες μπορούν να επηρεάσουν τη γονιδιακή έκφραση.

Παρόλο που η επιστήμη συνεχίζει να εξερευνά σε βάθος αυτούς τους μηχανισμούς, είναι σαφές πως η σχέση μας με τις γιαγιάδες δεν περιορίζεται μόνο στη συναισθηματική και κοινωνική διάσταση, αλλά αγγίζει και το ίδιο το γενετικό μας υπόβαθρο.

Την επόμενη φορά που κάποιος θα σας πει ότι «μοιάζετε πολύ στη γιαγιά σας», θυμηθείτε πως αυτή η ομοιότητα έχει πολύ βαθύτερες ρίζες από ό,τι φανταζόσασταν!