Σήμερα, πολλοί άνθρωποι δεν αγχώνονται για κάτι συγκεκριμένο. Ζουν με ένα σταθερό
άγχος, σιωπηλό και επίμονο: το άγχος της επίδοσης. Να είμαι καλός στη δουλειά, στη
σχέση μου, στην εικόνα που δείχνω προς τα έξω. Να μην κάνω λάθη, να τα προλαβαίνω
όλα και να ικανοποιώ τις προσδοκίες των άλλων. Γιατί; Επειδή, αν δεν το κάνω, μπορεί
να μη με αγαπούν. Μπορεί να τους απογοητεύσω, να με απορρίψουν και να μείνω
μόνος.

Αυτό το άγχος δεν εμφανίζεται ξαφνικά. Χτίζεται από νωρίς, μέσα στις πρώιμες
σχέσεις στην οικογένειά μας. Πολλά παιδιά συνδέουν την αποδοχή με την επιτυχία. “Αν
πάω καλά στο σχολείο, οι γονείς χαίρονται. Αν όχι, απομακρύνονται ή θυμώνουν.” Και
έτσι, το παιδί μαθαίνει ότι για να αξίζει, πρέπει να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες
τους. Το παιδί μαθαίνει ότι για να έχει χώρο, πρέπει να κρύψει τον εαυτό του. Μαθαίνει
να προσαρμόζεται, να προσπαθεί διαρκώς, να μην ενοχλεί, να μην απογοητεύει.
Αυτή η προσπάθεια συνεχίζεται στην ενήλικη ζωή. Το άτομο καταπιέζει τις ανάγκες
του, δεν λέει όχι, δεν ζητά, δεν διεκδικεί. Ζει μέσα σε σχέσεις, αλλά νιώθει μόνο του.
Γιατί για να κρατήσει τη σύνδεση, πρέπει να αφήνει πίσω κομμάτια του εαυτού του.
Το σώμα όμως το καταλαβαίνει. Το άγχος που δεν ειπώθηκε γίνεται κούραση, σφίξιμο,
αϋπνία. Μπορεί να γίνει σύμπτωμα. Όχι επειδή "κάτι πάει στραβά", αλλά επειδή το
σώμα λέει την αλήθεια που εμείς δεν τολμάμε.

Η λύση δεν είναι να διώξουμε το άγχος, αλλά να σταθούμε και να το ακούσουμε. Να
δούμε τι θέλει να μας δείξει. Ποιες ανάγκες μας δεν βρίσκουν χώρο για να
εκφραστούν; Πού έχουμε χαθεί μέσα στις προσδοκίες των άλλων;

Δεν είναι εύκολο να σταθούμε όπως είμαστε, σε έναν κόσμο που μας μαθαίνει να
«φτιαχνόμαστε». Το πιο ουσιαστικό είναι να μπορούμε να είμαστε αληθινοί, να
νιώθουμε ότι ανήκουμε, χωρίς να χρειάζεται να αποδείξουμε ποιοι είμαστε. Να
βρίσκουμε ανθρώπους που αντέχουν την αλήθεια μας — όχι μόνο την επιτυχία μας.
Η αποδοχή δεν γεννιέται από την τελειότητα. Γεννιέται μέσα από τη σύνδεση. Στο
«μαζί» που λέει: «είμαι εδώ, σε ακούω και σε βλέπω, κι ας μην τα έχεις όλα σε τάξη».
Αυτό είναι που ησυχάζει το άγχος: όχι η επιτυχία, αλλά η παρουσία του άλλου.

Γιατί αυτό που έχουμε περισσότερο ανάγκη δεν είναι να φαινόμαστε δυνατοί. Είναι να
μπορούμε να υπάρξουμε όπως είμαστε, και να μην φοβόμαστε ότι αυτό δεν θα είναι
αρκετό.

Μαρία Λεωνίδου | Συστημική Ψυχοθεραπεύτρια

Email: anakoufisis@gmail.com

Τηλ: 99479156