Το φαινόμενο του “trinketcore” ,η αισθητική που αντλεί από παιδικά αντικείμενα, κουκλάκια, αξεσουάρ και χρώματα νηπιακής αθωότητας , έχει αναδειχθεί σε πολιτισμικό ρεύμα με όλο και μεγαλύτερη παρουσία, κυρίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αν και αρχικά μπορεί να φαίνεται ως μια αθώα μορφή αυτοέκφρασης ή νοσταλγίας, από ψυχιατρική σκοπιά αξίζει να το δούμε και υπό ένα άλλο πρίσμα.

Η επιστροφή σε παιδικά μοτίβα και συμβολισμούς μπορεί να ερμηνευτεί ως παλινδρόμηση, ένας ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας που ενεργοποιείται συνήθως σε περιόδους άγχους, αβεβαιότητας ή υπαρξιακής απειλής. Ο άνθρωπος στρέφεται προς εποχές που ένιωθε ασφάλεια και προστασία , τα πρώτα χρόνια της ζωής. Αυτή η “επιστροφή” δεν είναι απαραίτητα παθολογική. Μπορεί να λειτουργήσει ως μέσο αυτορρύθμισης ή και δημιουργικής ανακούφισης.

Ωστόσο, όταν η παλινδρόμηση γίνεται επίμονη, λειτουργεί ως ψυχολογικό καταφύγιο και αρχίζει να παρεμβαίνει στη λειτουργικότητα του ατόμου, τότε ίσως να υποκρύπτει βαθύτερα ζητήματα: συναισθηματική ανωριμότητα, μη επεξεργασμένο τραύμα ή δυσκολία ένταξης στον ενήλικο ρόλο.

Ζούμε σε μια εποχή όπου η τεχνολογία μας φέρνει κοντά, αλλά η μοναξιά παραμένει διάχυτη. Οι ρυθμοί είναι ασφυκτικοί, οι ταυτότητες ρευστές και οι απαιτήσεις ολοένα πιο δυσβάσταχτες. Μήπως η στροφή σε αισθητικές “παιδικότητας” είναι μια συλλογική αντίδραση; Μια ασυνείδητη επιθυμία για απλότητα, αγνότητα και συναισθηματική ασφάλεια;

Ίσως το “trinketcore” δεν είναι απλώς μια τάση, αλλά ένας τρόπος αντίστασης. Μια άρνηση να μεγαλώσουμε χωρίς όρους. Μια επανάσταση μέσα από κουμπιά Hello Kitty και πλαστικά βραχιολάκια. Ένας τρόπος να φωνάξουμε ότι η ψυχή μας ζητά απαλότητα, σε έναν κόσμο που συνεχώς σκληραίνει.

Για κάποιους, αυτό το ύφος μπορεί να αποτελεί μορφή θεραπευτικής τέχνης ένας τρόπος να μετατρέψουν τη ρωγμή σε έκφραση. Και αν το να κρατάς στα χέρια σου ένα ροζ κουδουνιστό φυλαχτό μοιάζει παιδικό, ίσως είναι πιο γενναίο απ’ ό,τι νομίζουμε. Γιατί, τελικά, δεν είναι ο κόσμος που γίνεται πιο αθώος — είναι οι ενήλικες που δεν αντέχουν άλλο να προσποιούνται πως είναι σκληροί.

Ίσως αυτό που πραγματικά αναζητούν, δεν είναι η αγκαλιά ενός κουκλακιού, αλλά η άδεια να είναι ευάλωτοι, ξυπόλυτοι, μπροστά σε έναν κόσμο που τους ήθελε πάντα σοβαρούς.

Δρ. Γιώργος Μικελλίδης MD,PhD, FRCPsych,

CCT (UK) Ψυχίατρος

Διευθυντής στο Κέντρο Διακρανιακής Μαγνητικής Διέγερσης ,Cyprus rTMS
Κλινικός Αναπληρωτής Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Λευκωσίας