Η Ροδούλα Χαραλάμπους είναι η αδερφή του Αντώνη Χαραλάμπους του πιο νεαρού θύματος στο Μαρι.

Εργαζομενη. Μητέρα. Και σύζυγος.
Εχει όνειρα.
Ελπίζει.

Το σύστημα Κοινωνικής Ευημερίας εξακολουθεί να αποδυναμώνει τους ανθρώπους.
Εργάζονται πολύ εκεί- λένε. Το πιστεύω.

Αλήθεια, τι στόχους «πιάνουν»;
Πόσο ακούνε;
Πόσο βοηθούν;
Πόσο στηρίζουν;
Ποιους βλέπουν;
Πως τους βοηθούν να σταθούν;

Ακούστε την χωρίς μοντάζ κουβέντα μου με αυτήν τη νέα γυναίκα που συνάντησα στις υπεραγορές Σκλαβενίτη όπου εργάζεται.

Λύθηκε επειδή γνωριζόμουν με τον παππού τους, που τους μεγάλωσε.

«Ευτυχώς που υπάρχει η δουλειά της», είπε. 13ος και 14ος.
Ο μισθός της καλός.
Ελπίζει σε προαγωγή. Είναι καλή σε αυτό που κάνει.
Αλλά, όσα κερδίζει πάνε σε ενοίκιο. (Τι κάνουν οι Υπηρεσίες κοινωνικης ευημερίας με τα ενοίκια στη Λεμεσό;;;;)

Εχει τρία παιδιά.

Και να ξέρουμε, ότι οι οικογένειες με θάνατο, φτώχεια, διαλυμένους γονείς, μέσα σε όλα αυτά ίσως και φυλακή, μικρά ατοπήματα, επανόρθωση, ψυχικά αδύναμοι συνηθως - δίχως στήριξη- αληθινή στήριξη…!, με δράμα και τραύμα, αντιμετωπίζουν πάρα πολλά θέματα.

Την Ροδούλα την σέβομαι. Και είναι φίλη μου.

Ακούστε την…

Το Σύστημα Πρέπει να Αλλάξει: Όχι Άλλοι Άνθρωποι-Αριθμοί

Ζούμε σε μια εποχή που η λέξη "κράτος πρόνοιας" ακούγεται πιο πολύ σε προεκλογικές εξαγγελίες παρά στην πραγματικότητα των πολιτών. Χιλιάδες συμπολίτες μας, κάθε ηλικίας και κοινωνικής τάξης, βιώνουν καθημερινά την αδιαφορία ενός συστήματος που μοιάζει να μην έχει πρόσωπο. Να μην έχει αυτιά. Να μην έχει καρδιά.

Γυναίκες που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους με ελάχιστη ή καμία βοήθεια. Νέοι που παλεύουν με την ανεργία και την ψυχική επιβάρυνση της καθημερινής ανασφάλειας. Ηλικιωμένοι με χρόνιες ασθένειες που δεν έχουν κανέναν να τους στηρίξει. Πρώην κρατούμενοι ή εξαρτημένοι που θέλουν να επανενταχθούν, αλλά βρίσκουν παντού κλειστές πόρτες. Άνθρωποι με κατάθλιψη, άγχος ή τραύματα που χρειάζονται ψυχολογική στήριξη και αντιμετωπίζονται ως “προβλήματα” αντί για ανθρώπινες ψυχές που ζητούν βοήθεια.

Το κοινό τους στοιχείο; Το σύστημα είτε είναι απών, είτε εμφανίζεται μόνο με τη μορφή μιας τυπικής φόρμας, μιας διαδικασίας χωρίς ψυχή, μιας καθυστέρησης που κάνει την ανάγκη να φωνάζει στον τοίχο.

Δεν αρκούν οι καλές προθέσεις. Χρειαζόμαστε πράξεις.

Το κοινωνικό κράτος πρέπει να είναι παρόν, ουσιαστικά και πολυεπίπεδα:

Κοινωνική στήριξη: με γρήγορη και αποτελεσματική παρέμβαση όπου υπάρχει κίνδυνος φτώχειας, αποκλεισμού ή ψυχικής κατάρρευσης.

Οικονομική βοήθεια: όχι απλώς εφάπαξ επιδόματα, αλλά μακροπρόθεσμες λύσεις που ενισχύουν την αξιοπρέπεια και την αυτάρκεια.

Ψυχολογική φροντίδα: με προσβάσιμες δομές, δωρεάν ψυχοθεραπεία, και κατάρτιση επαγγελματιών που να βλέπουν πίσω από τα συμπτώματα.

Ιατρική υποστήριξη: με σεβασμό και ευαισθησία, χωρίς πολύμηνες λίστες αναμονής ή άνιση πρόσβαση στην περίθαλψη.

Επανένταξη και πρόληψη: για όσους βγήκαν από φυλακές, θεραπευτικά προγράμματα ή έχουν υποστεί σοβαρές απώλειες.

Αν το σύστημα δεν βλέπει τον Άνθρωπο, τότε αποτυγχάνει.

Δεν είναι ουτοπία να θέλουμε ένα κράτος που να νοιάζεται. Είναι ανάγκη. Γιατί πίσω από κάθε "περιστατικό", υπάρχει ένας άνθρωπος. Και πίσω από κάθε άνθρωπο, μια οικογένεια. Και πίσω από κάθε οικογένεια, το μέλλον αυτού του τόπου.

Όταν το κράτος δεν προστατεύει τους πιο ευάλωτους, γίνεται μέρος του τραύματος. Όταν η κοινωνία δεν αντιδρά, γίνεται συνένοχη.

Ήρθε η ώρα να διεκδικήσουμε όχι απλώς ένα καλύτερο σύστημα — αλλά ένα ανθρώπινο σύστημα.

Δρ. Γιώργος Μικελλίδης MD,PhD, FRCPsych,

CCT (UK) Ψυχίατρος

Διευθυντής στο Κέντρο Διακρανιακής Μαγνητικής Διέγερσης ,Cyprus rTMS
Κλινικός Αναπληρωτής Καθηγητής, Πανεπιστήμιο Λευκωσίας