Την γνώρισα, πάνε χρόνια! Απο ένα στιγμιότυπο σε μαυρόασπρο ντοκιμαντέρ όπου νεαρή κοπελίτσα τότε, μιλούσε με συστολή και ευγένεια σε δημοσιογράφο, για την περίοδο της αιχμαλωσίας της κατά την τουρκική εισβολή.

Μπήκε στην καρδιά μου από την πρώτη στιγμή.

Την ξαναβρήκα χρόνια μετά όταν δέχτηκε να μιλήσει στην εκπομπή μας. Μαυρόασπρη και πάλι. Και πάντα. Η "Ελένη" των αλλεπάλληλων βιασμών για τους οποίους δε μίλησε σε κανέναν. Ούτε καν στην μάνα της. Αισθανόταν αποτρόπαια ντροπή. Αισθάνεται ακόμα. Με την ημισέληνο από καυτό σίδερο αποτυπωμένη στο στήθος της (αυτά γίνονταν ταυτόχρονα με τους βιασμούς) με τραυματισμένα πόδια από σφαίρες που συνέτρεχαν επισης ταυτόχρονα με τους βιασμούς, με τον καρκίνο που ανάπτυξε στο ίδιο το σημείο του στήθους που κάηκε ταυτόχρονα και το δέρμα της και η ψυχή της.

Η "Ελένη" η απόλυτη ηρωίδα πολέμου, έγινε φίλη μου. Από αυτές τις δύο τρεις φιλες που δεν μπορώ παρά να την έχω στο μυαλό μου ως οικογένεια. Δικό μου άνθρωπο. Και ας μην την βλέπω τόσο συχνά όσο θα ήθελα… Γυναίκα σύμβολο που εκτιμώ όσο δεν εκτίμησα άνθρωπο για την αξιοπρέπεια και το δρόμο της. Σαν σπίτι και πατρίδα μου. Δικό μου άνθρωπο.

Σας παρακαλώ ακούστε την.
Ακούστε τις φρικαλέες στιγμές της αλλεπάλληλης «δολοφονίας» της όταν ήταν μόνο 13-14 χρονών.

Ακούστε για το τέρας που ελευθερώνεται μέσα στον άνθρωπο όταν να παύει ο νόμος.

Ο πόλεμος το επιτρέπει.

Και η Ελένη, με καρκίνο και κατάθλιψη, πέρασε στο ανώγειο των ηρώων. Σπούδασε, - δούλεψε τίμια- έκανε ένα παιδί που πρόκοψε- έγινε γιαγιά και ακόμα σωπαίνει. Πάντα σωπαίνει.

Η πολιτεία την αγνόησε όπως και όλες τις άλλες ηρωίδες του τόπου μας.

Είναι απίστευτη η ψυχή της. Η καρδιά της. Το κουράγιο της.
Η ζωή της.

Πρέπει να πω ότι είναι πανέμορφη, απλή, τρομερά αξιοπρεπής γλυκιά και ευθύς, διαφανή, όπως οι γυναίκες που θαυμάζω.

Οταν πια ολοκληρώνεται η κουβέντα μας- είναι λευκή σαν το χιόνι και απόκοσμα ήρεμη.

Είναι τιμή μου-Απέραντη τιμή που με καταδέχτηκε και με είπε φίλη της. Που μου μίλησε για την τεράστια δοκιμασία της όχι οχι δυο αλλά τρεις φορές. Που με παίρνει τηλέφωνο να πούμε τα δικά μας.

Για τη γυναίκα του τόπου μας - όπως μου είπε- για την κάθε "Ελένη" θύμα της αγριότητας του πολέμου, κάθε πολέμου, της ανανδρίας και του τέρατος - αλλα- και της αδιαφορίας των Αρχών.

ΥΓ: ευχαριστώ την Κα Σκεύη Κουκουμά που με έφερνε κοντά της.
Ευχαριστώ το Σύνδεσμο Ζωή κόντρα στον πόλεμο που θα σταθεί ως νεοσύστατος σύνδεσμος- δίπλα της